125. rocznica śmierci Adama Asnyka – poety, publicysty, dramatopisarza, członka Rządu Narodowego w czasie powstania styczniowego.

W swej liryce wyrażał tęsknotę za “siłą ducha” i pragnienie odrodzenia “duszy współczesnej”, co stało się przyczynkiem do nadania mu miana “poety-filozofa”.

Za życia uznawano Asnyka za najwybitniejszego poetę epoki pozytywizmu, choć historycy literatury przypisują go często do drugiej generacji romantyków. Henryk Sienkiewicz mawiał o twórczości Asnyka, że “misternością formy przypomina dzieła Benvenuta Celliniego”. Jego twórczość poetycka, jest dziś na poły zapomniana. Nieznana jest całkowicie jego twórczość dramatopisarska, nigdy właściwie nie weszła bowiem w teatralny obieg.

Debiutował w 1864 r. Twórczość poetycką zaczął od buntu przeciwko Bogu, światu i romantyzmowi, co było świadectwem depresji przeżywanej po upadku Powstania Styczniowego, śmierci rodziców oraz żony („Odpowiedź, „Julian Apostata”, „W zatoce Baja”). W kulcie wierszy Asnyka wychował się m. in. Henryk Sienkiewicz, zaprzyjaźniony z poetą.

Jeżeli dziś pamiętamy o Asnyku – to zapewne za sprawą cytowanego często wiersza, którego incipit stał się „skrzydlatymi słowami”: