Wernisaż wystawy Nadii Siemek oraz rozstrzygnięcie 5. edycji konkursu "Czytany obraz"
9 maja 2025 o godzinie 17:00 odbył się wernisaż wystawy Nadii Siemek, podczas którego odbyło się uroczyste ogłoszenie wyników 5. już edycji konkursu „Czytany obraz”.
Konkurs polegał na wzmocnieniu wyrazu artystycznego wystawy Nadii Siemek poprzez napisanie wiersza lub prozy do wybranego obrazu malarza.
Organizatorem konkursu była Miejska Biblioteka Publiczna w Chrzanowie wraz z Otwartą Grupą Poetycką Gustawa Czerwika, działającą przy bibliotece w ramach Akademii Słowa.
W ramach TYGODNIA BIBLIOTEK 2025, pod hasłem: Biblioteka. Lubię tu być!
Rozmowę z artystką prowadziła Agnieszka Kęska.
W trakcie spotkania odbył się recital zespołu OH!SING. Wystąpiły: Maryla Kramarczyk, Joanna Notecka i Halina Pstrucha.
Jury w składzie:
- Anna Siewiorek – Dyrektor Miejskiej Biblioteki Publicznej w Chrzanowie
- Gustaw Czerwik – Otwarta Grupa Poetycka Gustawa
- Olga Piotrowska – polonistka, poetka, DKK – Dyskusyjny Klub Książki
- Antoni Dobrowolski – poeta, Grupa Twórcza „Cumulus”
- Wanda Potoczek – polonistka, Akademia Słowa, DKK – Dyskusyjny Klub Książki
Sekretarz konkursu – Olga Nowicka.
W swojej ocenie kierując się regulaminem konkursu oraz zgodności prac z tematem, spójnością przekazu plastycznego i literackiego, twórczym charakterem pracy, emocjonalnym odbiorem treści oraz oryginalnością w interpretacji i poprawnością językową i stylistyczną, z pośród 26 nadesłanych prac literackich jury przyznało 3 nagrody główne i 2 wyróżnienia.
W tegorocznej edycji po raz pierwszy przyznana została NAGRODA SPECJALNA GUSTAWA!
Laureaci otrzymali nagrody pieniężne.
A oto i oni:
PEJZAŻ WSPOMNIEŃ
Muszę dogonić tamte słowa
zagubione z tobą na miodowych ścieżkach
wciąż nie mogę zetrzeć z twarzy
twoich pocałunków
ani dotyku dłoni…
mam teraz tylko pejzaż wspomnień
gdzie sny śniliśmy na jawie…
muszę
odnaleźć i otworzyć tę furtkę
wejść jeszcze raz
w znajomy ogród
pełen naszych szeptów
dotknięć i spojrzeń
pełen czerwonych zmierzchów
i srebrnych księżyców…
przywołać te przebudzenia
zawstydzone utarczką nocy ze świtami
w lawendowej rosie poranka całe
gdy oczy jaśniały nam słońcem
a słowa były mięciutkie
zakochane…
twój anioł stróż świtem warkocze mi zaplatał…
a kto mi je nocą rozplatał… pamiętasz?…
Muszę dogonić tamten pejzaż snów zagubionych
na miodowych ścieżkach… –
wtedy owinę nas ciepłym szalem tej jesieni
PANI Z MORZA
Ty co skrycie rankiem przychodzisz
I nie proszona
mącisz Ciszę
I ty co Siedem snów przynosisz
I siedem wspomnień,
siedem życzeń.
Ty przyodziana w kolor morza
Co świat przemierzasz
Stopą bosą.
Wędrując wolno po bezdrożach
Lub po dywanach
Zimną rosą.
Daj mi choć raz skosztować tego
Co nosisz co dnia
W swych ramionach.
Daj mi skosztować nieznanego
Na przekór światu
Strach pokonać.
Zobaczyć jutro w Twoich oczach
Przeszłość zostawić
Tak bez żalu.
I z tobą śmiać się, z tobą tańczyć
Bawić się życiem
Jak na balu.
I daj mi proszę choć odrobinę
Tych w kulach zamkniętych
Marzeń, wspomnień.
A kiedy odejdę na tamtą stronę
To wspomnij czasem
I nie płacz po mnie.
LABIRYNT DUSZY
Oczy zamknięte lecz widzą więcej
czas mija a nic się nie zmienia
Jestem tu w gąszczu splątanych myśli
gdzie wszystko i nic staje się jednym
Przestrzeń zamknięta
w szmaragdowej mozaice
hipnotyzuje
Meandry zagadkowych pragnień
wiją się jak liany
unosząc je w magiczną przestrzeń
Między światłem i cieniem
liściem a oddechem
dryfuje w poszukiwaniu sekretów
które nie mają imion
a jednak brzmią znajomo
Jestem w podróży
skąd nie da się zawrócić
ani zwolnić
ani zatrzymać
NARĘCZA
Za mną ornament z tęsknot i wspomnień
Z bywań we dwoje serwetka chwil
Twoich win i moich upomnień
Moich win i Twoich upomnień flirt
Z czwartkowych obiadów z deserem, herbatą
Ze spacerów w deszczu pod bukowe parasole
Wzajemność dla nas była zapłatą
Za życia ciągłe kontrole
Rwałeś z ogrodu i łąk i pól
Kwiatów naręcza dla mnie
Chcąc przykryć mój ból
Ocalić coś we mnie za mnie
Zieleń mych oczu z tęskną do życia
Rozbudzałeś opowieściami
Czuwając nade mną z ukrycia
Nakrywałeś mnie marzeniami
Dziurawiłam policzki uśmiechem
Łapiąc się marzeń jak żagli
Że będziesz wiatru oddechem
Co do marzeń mnie nagli
Dziś tule wspomnienia kwitów
A te w doniczkach podlewam z czułością
Bo odszedłeś do innych światów
I zostawiłeś mnie z miłością
PIĘKNO PRAWDZIWE
Ciało twe piękne jakże krótko
i choć nostalgia będzie żywa,
nie dozwól się pognębić smutkom,
bo z łzami gorycz nie odpływa
Lecz spojrzysz w głębię swego serca,
na piękno dobra, którym żyjesz
– to skarb, co go czas nie uśmierca,
ani jesienny deszcz nie zmyje
Bo piękno ciała niknie w oczach
(nim się obejrzysz, nim zmiarkujesz…)
jak wiosną śnieg na górskich zboczach
Lecz dobro, co jest w ludzkich sercach
jak kwiaty wokół wciąż kiełkuje,
a czasu bieg go nie uśmierca…
Bożena Szurek, godło: NARCYZ
ZATRZYMANY CZAS
Zapomniane skrzypce
grają na strunach
tkliwych emocji –
stają się magią.
Sentymentalną ulotnością
wstrzymują dźwiękiem oddech,
by przetrwać przeciwności,
odchodzące w niepamięć
wiekowych losów.
Rozbudzając ciszę poranka,
w zapisanej melodii
hipnotyzują nową,
uskrzydloną tożsamość
przyszłych pokoleń –
pragnących przechytrzyć czas.
Bardzo serdecznie gratulujemy wszystkim laureatom!
Osoby, które niestety nie mogły przybyć na wernisaż osobiście, zapraszamy do odwiedzenia biblioteki,
czas trwania wystawy 9.05 – 30.06.2025.
Zdjęcia wystawy dostępne TUTAJ.
